Міне, санаулы күндерден кейін менің екінші үйіме айналған, өмірімнің қырық жылы өткен аудандық басылым – «Төлеби туы» газетінің 90 жылдығы аталып өтпек. Уақыт керуенінде «Сталин жолы», «Ленгір жұмысшысы», «Еңбек туы», «Ильич жолы» деп аталып, ауданымыздың атауы өзгеруіне байланысты «Төлеби туы» деген атауды абыроймен алып келе жатқан басылым ауданның айнасы, халықтың шынайы жаршысы болып келеді.
Газеттің 90 жылдық мерейтойын қарсы алып отырған шақта, қайнаған жұмыс кезіндегі сан алуан естеліктер жаңғырып, көңіл, шіркін, толқиды.
Қара шаңырақ – «Төлеби туы» газеті редакциясының табалдырығын алғаш аттаған күнім әлі есімде. Сол уақыттан бері редакторлар ауысып, қаншама тілшілер, жас мамандар келіп, түлеп ұшты. Ол кезде газет екі тілде шығатын. Жан-жақтан небір мамандар келіп жататын. Бірақ олар бізде ұзақ уақыт тұрақтамады. Нәтижесінде өзіміздің басылымға бейімделген, қиындыққа шыдай білетін, өз ісіне адал мамандар қалып жатты. Себебі газетіміздің бастауында, сонау 1935 жылдан еңбек еткен алдыңғы буыннан, тәжірибелі мамандардан тәлім-тәрбие ала білді.
Корректорлық қызмет – сырт көзге елеусіз көрінгенмен, үлкен жауапкершілікті талап ететін еңбек. Әр сөйлем, әр сөз, әр әріп – оқырманға баратын таза жол. Баспаға кетер алдында соңғы мәрте қарап, қате кетті ме, тыныс белгі дұрыс қойылды ма – бәрін мұқият тексеру – менің күнделікті дағдым еді.
Аптасына 3 рет шығатын уақытта кейде таңға дейін еңбек еткен сәттер де болды, бірақ ешқашан бұл жұмыстан жалыққан емеспін. Редакция мен үшін тек жұмыс орны емес, өмір мектебі болды. Осында жүріп кәсіби шеберлігімді арттырдым, адамдармен сыйластым, рухани өстім. Газет бетінде жарияланған әр мақалаға менің де үлесім бар екенін сезіну – үлкен бақыт еді.
Біз үлкен ұжым едік – 30-40 адам жұмыс істейтін. Әріптестерім – мықты журналистер, білімді де мәдениетті мамандар. Әбдіраш Сағындықов, Нүсрат Ахметов, Ғарифолла Шыбынтаев, Молдабек Дәулетбаев сынды майталмандар бізге тәлімгерлік етіп, газет мазмұнының сапалы, сауатты шығуына баса мән берді.
Бірлесе еңбек еттік. Уақытпен санаспай, демалыссыз жұмыс істесек те, ешкім «шаршадым» деп айтпайтын. Ол кезде газетіміз тікелей аудандық баспаханада басылатын. Уақыт ағымына қарай технология жаңарды, газет Шымкент баспаханасында басылатын болды. Бірақ газетке деген халықтың ықыласы азаймады. Себебі әрбір ауыл тұрғыны жаңалықты аудандық басылымнан іздейтін. Ең алдымен аудан жаңалықтарымен танысып, одан кейін облыстық, республикалық газеттерді оқитын.
«Төлеби туы» – жаңалық көзі ғана емес, қазақ тілінің жанашыры, жас журналистердің ұстаханасы болды. Бізден түлеп ұшқан жастардың көпшілігі бүгінде елге танымал журналист. Алдыңғы буын зейнетке шықты, кейбірі әлі де ақпарат майданында.
Уақыт өзгерді, бірақ «Төлеби туы» – әлі де әр үйдің төрінен орын алуы тиіс басылым. «Төлеби туының» ғұмыры ұзақ болғай! Қаламдарың ұштала берсін, әріптестер! Мерейтой құтты болсын!
Қалима АБДРАХМАНОВА,
«Төлеби туы» газетінің ардагері, зейнеткер.
Ленгір қаласы.
